Na Stefaan Roelstraete en Marc Coucke gingen we naarstig op zoek naar een zo mogelijk nog bekendere dorpsgenoot. De zoektocht eindigde bij iemand die iedereen wel al eens gezien en ook persoonlijk ervaren heeft.

Interviewer: Goeiemiddag meneer Verhaeghe, u ziet er wonderwel goed uit voor ongeveer 127 jaar oud te zijn!

Geïnterviewde: Dank je! Dat komt allemaal dankzij mijn levensstijl. Ik eet alleen maar natuurlijk geteelde vruchten die rechtstreeks van de boer komen. Ik denk dat ik mij op die manier nog wel een eindje zal rechthouden.

 

Interviewer: Het is opmerkelijk dat u in al die jaren tijd zo weinig bent veranderd: die roodbruine kleur, dat typerende blonde kopje…

Geïnterviewde: …en mijn pittig karakter! (lacht) Nee, ik heb mij gewoon jarenlang gesoigneerd met alleen maar de beste producten en mij natuurlijk nog veel meer laten soigneren. Alleen mijn zoetzurige smaak kan van tijd tot tijd een beetje variëren…(lachje)

Interviewer: Om zo oud te worden, is het toch wel bizar dat niemand weet wat uw voornaam is?

Geïnterviewde: Tja, hoe gaat dat. Toen ik geboren werd, bleek ik een nogal opvallend bruin velleke te hebben waardoor iedereen, inclusief mijn ouders, mij al vlug Bruinen noemden. Zo sta ik dan ook overal bekend, de Bruinen van Verhaeghe. Mijn voornaam is eigenlijk nooit gebruikt geweest waardoor niemand ze na verloop van tijd nog kon herinneren. (lacht) Toen ik mijn naam onlangs toch nog eens wilde opzoeken in de geboorteregisters, bleken die vernietigd geweest te zijn in de Tweede Wereldoorlog…

Interviewer: Vertel eens hoe u eigenlijk zo beroemd geworden bent?

Geïnterviewde: Wel, ik ben lange tijd minder bekend geweest dan mijn broertjes en zusjes. Mijn bekendheid kwam in eerste instantie niet verder dan de plaatselijke boeren. Overal waar mijn vader in één dagreis met paard en kar kon geraken, ging ik mee en werd ik aan de man gebracht.

Interviewer: Hoe hebt u zich dan op grotere schaal kunnen verspreiden?

Geïnterviewde: Met de toename van de transportmogelijkheden, zoals de trein, ging ik soms mee naar Brussel of andere steden. Ik had vrij veel succes op de nieuwe markten. Zo ontving ik in 1958 in Gent mijn eerste diploma aan de Hoge School van Gistingsbedrijven, uit handen van de wereldvermaarde professors Vermeylen en Kolbach.

Interviewer: Een diploma op 76-jarige leeftijd!

Geïnterviewde: Ja, maar dat was niet zo bizar in die tijden. Men had door de twee oorlogen namelijk geen tijd gehad om te gaan studeren. Kijk, mijn diploma hangt hier nog altijd in de brouwmeester zijn bureau!

Interviewer: Je bent thuis niet de enige met succes.

Geïnterviewde: Nee, ook mijn broertjes en zusjes gingen en gaan nationaal. Sommigen zelfs internationaal, tot in Amerika en Japan! Maar Duchesse en Kriek zijn dan ook echte avonturiers, waar die al allemaal geweest zijn… Ik ben meer een dorpsmens. Al dat verre reizen was niet zozeer aan mij besteed. Vooral in deze streek werd ik heel populair en konden de mensen van mij genieten. Op den duur gingen ze mij dan ook gewoon Vichtenaar noemen, omdat ik bij elke gelegenheid in het dorp veelvuldig vloeide.

Interviewer: Inderdaad, nu sta je nog steeds bekend onder die naam, Vichtenaar van Verhaeghe.

Geïnterviewde: Ja.

Interviewer: Vertel eens, wat onderscheidt je eigenlijk van andere soorten bruin bier?

Geïnterviewde: Ten eerste ben ik niet echt een klassiek bruin bier. Ik val eigenlijk onder de categorie van de West-Vlaamse roodbruine bieren. Wij worden gekenmerkt door onze karakteristieke kleur en onze lichtzure smaak. Daarnaast worden de West-Vlaamse roodbruine bieren nog op volkomen ambachtelijke wijze gebrouwen. Onze typische smaak komt tot rijping door een complex dubbel gistingsproces op eiken vaten. Dit is een arbeidsintensief werk en neemt vrij veel tijd in beslag, waardoor het bier duurder in productie is. Ten slotte spreekt het ook voor zich dat we enorm afhankelijk zijn van de kunst van de brouwmeester die ons geleidelijk doorheen het hele proces moet loodsen.

Interviewer: En welke bieren behoren nog tot deze strekking?

Geïnterviewde: Je hebt zo nog een zestal brouwerijen in onze streek, bijvoorbeeld Rodenbach. En je hebt natuurlijk ook de naapers…(zucht)

Interviewer: Hoe bedoel je?

Geïnterviewde: Ja, in Amerika bijvoorbeeld zijn zo bieren in omloop die de naam “Flemish Style” opgeplakt krijgen. Deze bieren maakt men in Italië op een artificiële wijze. Dat betekent dus dat die bieren op een kunstmatige manier hun smaak verkrijgen en daardoor ook veel rapper kunnen gebrouwen worden. Het resultaat is bijlange zo goed niet als het origineel, maar als je dat origineel niet kent… Eigenlijk is het een vorm van piraterij waar dringend tegen opgetreden moet worden!

Interviewer: Hoe zou je dat dan willen doen?

Geïnterviewde: We willen juridisch beschermd worden zodat eventuele vervalsers voor de rechtbank vervolgd kunnen worden. Dit kan echter alleen maar op het Europese niveau. We moeten dus met alle West-Vlaamse roodbruine bieren één front vormen en strijden voor Europese bescherming.

Interviewer: Hoe zou dat dan concreet in zijn werk moeten gaan?

Geïnterviewde: Je kan het het best vergelijken met de Europees beschermde champagne. Champagne mag enkel gemaakt worden in de streek rondom Reims en dit enkel en alleen volgens bepaalde procédés en met vastgelegde en zuivere grondstoffen. Alle zelfverklaarde champagnes uit andere landen werden zo uit de rekken genomen en verplicht om zichzelf een andere naam te geven.

Interviewer: Waar wachten jullie nog op?

Geïnterviewde: Was het maar zo eenvoudig... Het is een werk van lange adem om Europees beschermd te worden. We zijn er nog lang niet, maar ondertussen bereikten we toch al enkele belangrijke tussenstappen. Zo zijn we erin geslaagd om na deskundig onderzoek de roodbruine bieren via de Vlaamse Gemeenschap te erkennen. Ook Duchesse en Kriek vallen al onder het Vlaams Streek Label. Precies dezelfde erkenning zoals champagne zal wel nooit mogelijk zijn. Champagne valt namelijk onder de BOB (Beschermde Oorsprongs Benaming, red.), wat wil zeggen dat zowel de productie als de verwerking en de bereiding in één welbepaald gebied moet plaatsvinden en dit volgens een erkende en gecontroleerde werkwijze. Ik (Vichtenaar, red.) val onder de BGA (Beschermde Geografische Aanduiding, red.). Daarvoor moet minimaal één productie-, verwerkings- of bereidingsstadium aan een plaatselijke streek toegekend worden. Op deze manier zou niet enkel de productiemethode belangrijk zijn, maar ook dat het hier wordt geproduceerd met minimum één streekproduct, bvb. grondwater die ter plaatse wordt opgepompt of Poperingse hop. Indien de benaming goedgekeurd zou worden, zou ik samen met Duchesse en zijn vrienden bij de eerste bieren zijn die het Europees BGA label ontvangen.

Interviewer: Dat zou een mooie beloning zijn voor de traditionele arbeidsintensieve kunst van het brouwen.

Geïnterviewde: Dat is waar. Onze brouwer is ook resoluut tegen de tendens van het almaar rapper willen produceren en consumeren. Hij is dan ook een fervent aanhanger van het “Slow Food”-principe. Zoals eerder beschreven in het interview is ons brouwproces er één van lange adem, wat niet strookt met de heersende Fastfood-norm. Bepaalde producten hebben gewoon hun tijd nodig om te rijpen of tot hun volle smaak te ontwikkelen. Ik kan het mij niet voorstellen dat ik, Kriek en Duchesse vroeger uit ons vat moeten komen. Hoe zurig zouden we dan niet smaken…(lacht)

Interviewer: Geen idee, maar ik laat je nu alvast smaken! Bedankt voor het interview en santé!